Zwerfvuil heeft op Ronald Kouijzer een grote aantrekkingskracht. Door de zee aangespoeld, brutaal weggegooid, verzameld door slopers of achteloos achtergelaten door mensen. Zomaar cadeau, maar nooit voorspelbaar. Lopend langs havens, vismijnen, straten en de Noordzeestranden wil het gevonden worden.

Het verhaal dat ontstaat door de reis die het materiaal heeft afgelegd, het vervagen van de kleuren en vorm intrigeert hem. UV-licht, zout, olie en zand doen hun werk op een dusdanige manier dat het niet te overtreffen is. Deze bouwstenen, ogenschijnlijk als rest, als overblijfsel, zijn de basis voor zijn werk.

Bepaalde thema's zoals veranderingen in het Europese milieu- en visquotabeleid spelen op de achtergrond een rol. Collages, assemblages en sculpturen komen tot stand met materialen die al strandjuttend en vergarend zijn bekomen. Het is een vorm van hedendaagse Arte Povera. Een kunst die gebruik maakt van wat deze huidige maatschappij in de natuur achterlaat. Een nieuwe werkelijkheid met materialen die misschien wel aan een derde of vierde bestaan zijn begonnen. Recycleren, het oudste proces op aarde.